Veneuze insufficiëntie wordt vaak veroorzaakt door bloedstolsels. Dit is een veel voorkomende ziekte waarbij de bloedstroom door de aderen wordt geblokkeerd, waardoor bloed zich in de benen ophoopt. Onbehandeld kan veneuze insufficiëntie zich ontwikkelen tot chronische veneuze insufficiëntie met symptomen van pijn in de benen, lipodermatosclerose (ontsteking van onderhuids vet), verschillende huidveranderingen, zoals erytheem, pigmentatie, verhoogd risico op infectie, witte atrofie en een corona phlebectatica (enkelopflakkering). tijdens het verloop van de ziekte. Chronische veneuze insufficiëntie (CVI) is een aandoening waarbij bij langdurige gevallen bruingekleurde verharde plekken, bekend als lipodermatosclerose, worden gezien. In het eindstadium van deze ziekte zal een veneuze beenulcus optreden.

Stanozolol is een androgeen- en anabole steroïde (AAS) medicatie die is afgeleid van dihydrotestosteron (DHT). WINIMED SUSP 50 (Stanozolol Water Suspension) is gebruikt bij de behandeling van veneuze insufficiëntie. Verschillende gerandomiseerde onderzoeken wezen op de verbetering op het gebied van lipodermatosclerose, verminderde huiddikte en mogelijk snellere genezing van zweren met WINIMED SUSP 50 (Stanozolol Water Suspension).

Patiënten met chronische veneuze insufficiëntie en veranderingen zoals dermale pericapillaire fibrinemanchetten namen bijvoorbeeld deel aan het recente onderzoek. Er is gesuggereerd dat deze fibrineafzetting verantwoordelijk is voor een zuurstofdiffusieblokkade, wat op zijn beurt leidt tot lokale hypoxie en zweren. Voor dit dubbelblinde, placebogecontroleerde, gerandomiseerde onderzoek werden zestig patiënten met lipodermatoscelerose gekozen. Stanozolol 5 mg of een placebotablet werd gedurende zes maanden tweemaal daags gegeven. Alle patiënten kregen onder de knie Duits/Zwitserse specificatie klasse 2 compressiekousen met graduatie. Het gebied van lipodermatosclerose werd eenmaal per maand gemeten en de transcutane zuurstofspanning binnen het liposclerotische gebied werd elke drie maanden gemeten. De volgende resultaten werden getoond: de controlegroep vertoonde een gemiddelde vermindering van het gebied met lipodermatosclerose van 14% (95% b.i.: -2,6-31%) vergeleken met een vermindering van 28% in het gebied in de actieve behandelingsgroep (95% b.i.:: -2,6-31%) 5,3-46%). Beide groepen vertoonden geen veranderingen in transcutane zuurstofmetingen. De actieve behandelgroep ondervond meer bijwerkingen (P kleiner dan 0,02, Chi-kwadraat). Hoewel fibrinolytische versterking een vermindering van het gebied van lipodermatosclerose veroorzaakte, was er geen bewijs van enig effect op een mogelijk zuurstofdiffusieblokkade.

WINIMED SUSP 50 (Stanozolol Water Suspension) stimuleert de bloedfibrinolyse en kan met succes worden gebruikt voor de behandeling van de meer gevorderde huidveranderingen bij veneuze ziekten zoals lipodermatosclerose.

WINIMED 10 (Stanozolol) is een steroïde dat nuttig kan zijn bij de behandeling van verschillende ziekten. WINIMED 10 (Stanozolol) wordt gebruikt bij de behandeling van erfelijk angio-oedeem, dat episodes van zwelling van het gezicht, extremiteiten, genitaliën, darmwand en keel veroorzaakt. WINIMED 10 (Stanozolol) kan de frequentie en ernst van dergelijke aanvallen verminderen.

Hereditair angio-oedeem (HAE) is een erfelijke aandoening die wordt gekenmerkt door terugkerende episoden van niet-pruritisch, niet-pitting, subcutane of submucosale zwelling zonder de aanwezigheid van urticariële laesies. Meerdere delen van het lichaam kunnen bij deze episodes betrokken zijn, waaronder handen, voeten, darmwand, genitaliën, gezicht, tong of strottenhoofd. Deze aandoening kan erg gevaarlijk zijn en het is daarom erg belangrijk om de juiste behandeling te kiezen. Een zwelling van de keelholte of het strottenhoofd kan bijvoorbeeld levensbedreigend zijn door verstikking.

Meestal beginnen de tekenen en symptomen van HAE tijdens de kindertijd of puberteit en blijven ze het hele leven bestaan. Over het algemeen beginnen aanvallen met een prodromaal gevoel van tintelingen dat gepaard kan gaan met een niet-pruritische golvende uitslag gevolgd door een langzaam progressieve zwelling die geleidelijk afneemt na 48 tot 72 uur. Meer dan de helft van de HAE-patiënten krijgt minstens 1 orofaryngeale aanval tijdens het leven.

Er zijn verschillende behandelingen voor HAE: profylaxe op lange termijn, profylaxe op korte termijn en de behandeling van acute aanvallen. Het belangrijkste langetermijndoel is het minimaliseren van de frequentie en ernst van angio-oedeemaanvallen. Naar verluidt ontwikkelen patiënten met HAE gemiddeld 1 tot 2 zwellingaanvallen per maand.

De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) keurde in 2008 een substitutietherapie met C1-remmer goed, maar de profylactische of langetermijnbehandeling van HAE berustte op het gebruik van synthetische 17-α-gealkyleerde androgenen: danazol en stanozolol. Langdurige profylaxe moet worden overwogen bij patiënten met een voorgeschiedenis van levensbedreigende aanvallen of ernstige aanvallen die vaker dan eens per 3 maanden voorkomen.

In dubbelblinde onderzoeken werden androgenen in verband gebracht met een verhoging van de concentratie C1-remmer en een vermindering van het aantal angio-oedeemaanvallen. Kortetermijnstudies bij patiënten die werden behandeld met verzwakte androgenen lieten geen bijwerkingen zien. Er zijn echter nog steeds twijfels over de frequentie van bijwerkingen bij patiënten die een langdurige behandeling krijgen. Het huidige onderzoek werd uitgevoerd om de frequenties van verschillende bijwerkingen van het verzwakte androgeen Stanozolol te beoordelen bij een populatie van patiënten met erfelijk angio-oedeem die gedurende 20 tot 40 jaar werden behandeld. Gegevens over de optredende bijwerkingen bij patiënten die de behandeling met Stanozolol sinds 1987 voortzetten, werden verkregen met behulp van een vragenlijst. Alle patiënten werden geëvalueerd door middel van lichamelijk onderzoek, biochemische tests van de leverfunctie, serumlipiden, prostaatspecifiek antigeen en echografie van de lever.

De minimale initiële effectieve dagelijkse dosis WINIMED 10 (Stanozolol) was 0,5 tot 2,0 mg, hoewel de meeste patiënten symptomatische controle bereikten en de dosis en frequentie verlaagden naarmate de frequentie van de aanvallen afnam. Behandelingsgerelateerde symptomen ontwikkelden zich bij 10 van de 21 patiënten. Onderbreking van de WINIMED 10 (Stanozolol)-therapie was niet nodig omdat de symptomen verdwenen met een verlaging van de WINIMED 10 (Stanozolol)-dosering. Bijwerkingen waren onder meer hirsutisme, gewichtstoename, onregelmatige menstruatie of postmenopauzale bloedingen, acne en stemmingswisselingen. Leverenzymtesten brachten geen aanhoudende afwijkingen aan het licht. Hoewel op echografieën van de lever bij 8 patiënten 3 afwijkingen aan het licht kwamen die geen verband hielden met de therapie. Vijf patiënten hadden een verlaagd lipoproteïne met hoge dichtheid en 2 patiënten hadden verhoogde triglyceriden.

Uit het onderzoek is gebleken dat WINIMED 10 (Stanozolol) een veilig en effectief medicijn is voor de langetermijnbehandeling van erfelijk angio-oedeem. Tijdens de langdurige behandeling moeten patiënten nauwlettend worden gecontroleerd met routinematige klinische, biochemische en radiologische beoordelingen.

Welke moet je kiezen: bacteriostatisch water versus steriel water

Wat is het verschil tussen bacteriostatisch water en steriel water voor injectie? Hoewel beide soorten water steriel zijn, is het verschil tussen bacteriostatisch water en steriel water dat ander steriel water voor injectie geen bacteriostatisch middel bevat. Dat betekent dat het injectieflacons voor eenmalig gebruik zijn en na eenmalig gebruik moeten worden weggegooid.

Wat is bacteriostatisch water?

Bacteriostatisch water (bacteriostatisch water voor injectie) is een zeer gezuiverd, gesteriliseerd water dat 0,9% benzylalcohol bevat en dat wordt gebruikt om medicijnen te verdunnen of op te lossen tot de juiste consistentie voor injectie. Bacteriostatisch water (BW) heeft een pH van ongeveer 5,7. De container kan meerdere keren opnieuw worden ingevoerd (meestal met een steriele naald) en de benzylalcohol wordt toegevoegd om ervoor te zorgen dat bacteriën niet in het water groeien, aangezien het verdunnen van medicijnen met besmet water ernstige gevolgen kan hebben. De benzylalcohol in het water maakt bacteriostatisch water ideaal voor het verdunnen van elk medicijn dat via intramusculaire, intraveneuze of subcutane injectie wordt toegediend. Zodra een flesje met bacteriostatisch water wordt geopend, zal de benzylalcohol gewoonlijk de groei van bacteriën gedurende maximaal 28 dagen voorkomen.

Er zijn niet veel bijwerkingen verbonden aan het gebruik van bacteriostatisch water. Hoewel ze zelden voorkomen, maar ze kunnen voorkomen, houden deze bijwerkingen meer verband met het medicijn dat is opgelost in het bacteriostatische water. U mag nooit bacteriostatisch water injecteren zonder er medicijnen door te mengen, omdat de benzylalcohol daarin de lyse van rode bloedcellen veroorzaakt. Lysis is het afbreken van een cel of membraan. Andere bijwerkingen van bacteriostatisch water zijn gemeld: weefselsterfte, veneuze trombose, infectie op de injectieplaats, koorts, abcesvorming en een koortsreactie. Als een van de genoemde bijwerkingen optreedt, is het ten zeerste aan te raden het gebruik van bacteriostatisch water te staken en een arts te raadplegen.

Wat is steriel water?

Steriel water is water waaraan geen additieven of conserveermiddelen zijn toegevoegd. Omdat het geen ziekteverwekkers kan overdragen, wordt het vooral in de medische sector gebruikt. Zodra een injectieflacon met steriel water open is, moet deze in zijn geheel worden gebruikt of één keer worden gebruikt en worden weggegooid. Dit is een van de redenen dat flesjes steriel water meestal een paar milliliter vloeistof bevatten.

Er zijn geen nadelige of slechte bijwerkingen verbonden aan het gebruik van steriel water in kleine doses; men mag het nooit intraveneus innemen. Hoewel een klein percentage van de mensen een ontsteking op de injectieplaats meldt als steriel water wordt gebruikt om peptiden te verdunnen die intramusculair moeten worden geïnjecteerd. Andere bijwerkingen zijn onder meer een laag natriumgehalte in het bloed, ook bekend als hyponatriëmie, vochtophoping, allergische reacties (beklemmend gevoel op de borst, zwelling van de mond, het gezicht en de lippen), koorts, roodheid op de injectieplaats en een verstoorde elektrolytenbalans. Als u een van deze bijwerkingen ervaart, moet u onmiddellijk stoppen met het gebruik van steriel water voor injecties en contact opnemen met een arts.

Welke is beter?

Bacteriostatisch water is beter bij het verdunnen van medicijnen, omdat het voor het grootste deel een betere oplosbaarheid biedt. Als u met nieuwe peptiden experimenteert, kunt u bovendien altijd het beste bacteriostatisch water gebruiken om de peptiden te verdunnen. Als u problemen ondervindt bij het verdunnen van peptiden in bacteriostatisch water, moet u een kleine hoeveelheid 10% waterig azijnzuur toevoegen voor basische peptiden en waterige ammoniak voor zure peptiden. De meeste peptidepakketten bevatten menginstructies. Het is altijd raadzaam om ze aandachtig te lezen voordat u probeert de peptiden te reconstitueren. Het kan potentieel schadelijk zijn om te proberen een peptide dat bedoeld is om te worden gemengd met bacteriostatisch water, te reconstrueren met steriel water. Je kunt bacteriostatisch water niet zomaar vervangen door steriel water en omgekeerd, omdat dat niet hetzelfde is.

TURIMED 10 (4-Chlorodehydromethyltestosterone) is een anabole steroïde die met succes wordt gebruikt voor de behandeling van mannelijk hypogonadisme en verminderde onvruchtbaarheid van sperma. Chlorodehydromethyltestosterone is het 4-chloor-gesubstitueerde derivaat van methandienone (dehydromethyltestosterone). Deze verbinding is een gewijzigde vorm van Dianabol (Methandrostenolone), waarbij het een combinatie is van de chemische structuren van Dianabol en Clostebol (4-chlorotestosteron). Dit is de reden waarom de werkelijke chemische naam is 4-chlorodehydromethyltestosterone.

TURIMED 10 (4-chloordehydromethyltestosteron) wordt gebruikt voor de behandeling van onvruchtbaarheid. Onvruchtbaarheid is een groot probleem voor veel mannen, want het treft ongeveer 1 op de 6 paren. Experts zeggen dat in meer dan de helft van die gevallen het onderliggende probleem bij de man ligt. Wereldwijd daalt het aantal zaadcellen drastisch - en dat gebeurt niet van de ene op de andere dag, dit is al tientallen jaren zo. Wetenschappers weten niet waarom en zijn gealarmeerd door dit belangrijke wereldwijde gezondheidsprobleem.

Zoals we allemaal weten is de spermatellingen zijn afhankelijk van hoge niveaus van het hormoon testosteron, en opnieuw zijn experts er zeker van dat er enig verband bestaat tussen het aantal zaadcellen en onvruchtbaarheid. Maar buiten deze basiskennis zijn de fijne kneepjes van sperma nog grotendeels onontdekt.

Huidige statistieken toonden aan dat het aantal zaadcellen bij mannen uit Amerika, Europa, Australië en Nieuw-Zeeland in minder dan 40 jaar met meer dan 50 procent is gedaald, volgens een gebundeld onderzoek dat in 2018 werd gepubliceerd en door een van de auteurs werd beschreven als een “dringende wake-up call” voor onmiddellijk verder onderzoek.

Verschillende factoren kunnen de spermaproductie en onvruchtbaarheid bij mannen beïnvloeden. Het sperma kan minder talrijk zijn, minder goed vooruit zwemmen, minder mobiel zijn en een abnormale vorm hebben. Hieronder vallen ook huidige of vroegere infecties van de testikels (bijvoorbeeld bof), huidige of vroegere infecties van een ander deel van het spermaproducerend systeem, zoals gonorroe of andere seksueel overdraagbare aandoeningen.

Er bestaan onze belangrijkste oorzaken van onvruchtbaarheid bij mannen:

• Een hypothalamus- of hypofyseaandoening (1-2%)
• Aandoening van de gonaden (30-40%)
• Stoornis in het transport van sperma (10-20%)
• Onbekende oorzaken (40-50%)

Hoewel er nog veel onderzoek gedaan moet worden naar onvruchtbaarheid bij mannen, krijgen veel gevallen nog steeds de diagnose “onbekende oorzaak”. Onvruchtbaarheid bij mannen komt meestal voor door abnormaal sperma, door onvoldoende sperma of door problemen met de zaadlozing. Er zijn gevallen waarin de oorzaak niet kan worden gevonden na alle testes en procedures. In het algemeen kan sperma om twee redenen als abnormaal worden beschouwd: een ongewoon korte levensduur van het sperma en/of een lage beweeglijkheid van het sperma.

Afwijkingen aan het sperma kunnen worden veroorzaakt door een of meer van de volgende factoren:

• Ontsteking van de testikels
• Gezwollen aderen in het scrotum
• Abnormaal ontwikkelde testikels

Redenen voor een laag aantal zaadcellen of een gebrek aan zaadcellen zijn onder andere een of meer van de volgende factoren:

• Een reeds bestaande genetische aandoening
• Gebruik van alcohol, tabak of andere drugs
• Ernstige bofinfectie na de puberteit
• Hernia reparaties
• Hormoonstoornis
• Blootstelling aan giftige chemicaliën
• Blootstelling aan straling
• Een verstopping veroorzaakt door een eerdere infectie
• Beperkend of strak ondergoed dragen
• Letsel aan de lies.