Leczenie dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego za pomocą WINIMED 10 (Stanozolol)

WINIMED 10 (Stanozolol) to steryd, który może być pomocny w leczeniu różnych chorób. WINIMED 10 (Stanozolol) jest stosowany w leczeniu dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego, który powoduje epizody obrzęku twarzy, kończyn, narządów płciowych, ściany jelita i gardła. WINIMED 10 (Stanozolol) może zmniejszyć częstotliwość i nasilenie takich ataków.

Dziedziczny obrzęk naczynioruchowy (HAE) jest chorobą dziedziczną charakteryzującą się nawracającymi epizodami obrzęku podskórnego lub podśluzówkowego bez świądu, bez krost, bez obecności zmian pokrzywkowych. Epizody te mogą obejmować wiele obszarów ciała, w tym dłonie, stopy, ściany jelit, narządy płciowe, twarz, język lub krtań. Stan ten może być bardzo niebezpieczny i dlatego niezwykle ważne jest, aby wybrać odpowiednie leczenie. Na przykład obrzęk gardła lub krtani może zagrażać życiu z powodu uduszenia.

Zazwyczaj oznaki i objawy HAE pojawiają się w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania i utrzymują się przez całe życie. Ogólnie rzecz biorąc, ataki zaczynają się od prodromalnego uczucia mrowienia, któremu może towarzyszyć nieświądowa falista wysypka, a następnie powoli postępujący obrzęk, który stopniowo ustępuje w ciągu 48 do 72 godzin. Ponad połowa pacjentów z HAE ma co najmniej 1 atak ustno-gardłowy w ciągu swojego życia.

Istnieją różne rodzaje leczenia HAE: długoterminowa profilaktyka, krótkoterminowa profilaktyka i leczenie ostrych ataków. Głównym celem długoterminowym jest zminimalizowanie częstotliwości i nasilenia epizodów obrzęku naczynioruchowego, ponieważ według doniesień u pacjentów cierpiących na HAE występuje średnio od 1 do 2 ataków obrzęku miesięcznie.

Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła w 2008 roku terapię zastępczą inhibitorem C1, profilaktyczne lub długotrwałe leczenie HAE opierało się na stosowaniu syntetycznych 17-α–alkilowanych androgenów: danazolu i stanozololu. Należy rozważyć długoterminową profilaktykę u pacjentów, u których w wywiadzie występowały ataki zagrażające życiu lub poważne ataki częściej niż raz na 3 miesiące.

W badaniach prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby androgeny wiązały się ze wzrostem poziomu inhibitora C1 i zmniejszeniem liczby napadów obrzęku naczynioruchowego. Krótkoterminowe badania pacjentów leczonych atenuowanymi androgenami nie wykazały żadnych skutków ubocznych. Jednakże częstość występowania działań niepożądanych u pacjentów otrzymujących długotrwałe leczenie jest nadal kwestionowana. Niniejsze badanie przeprowadzono w celu oceny częstości występowania różnych skutków ubocznych osłabionego androgenu Stanozololu w populacji pacjentów z dziedzicznym obrzękiem naczynioruchowym leczonych przez 20 do 40 lat. Dane dotyczące działań niepożądanych występujących u pacjentów kontynuujących terapię Stanozololem od 1987 roku uzyskano za pomocą kwestionariusza. Wszystkich pacjentów oceniano na podstawie badania fizykalnego, testów biochemicznych czynności wątroby, stężenia lipidów w surowicy, antygenu specyficznego dla prostaty i USG wątroby.

Minimalna początkowa skuteczna dzienna dawka WINIMED 10 (Stanozolol) wynosiła 0,5 do 2,0 mg, chociaż większość pacjentów osiągnęła kontrolę objawów i zmniejszyła dawkę i częstotliwość w miarę zmniejszania się częstotliwości napadów. Objawy związane z leczeniem wystąpiły u 10 z 21 pacjentów. Przerwa w terapii WINIMED 10 (Stanozolol) nie była konieczna, ponieważ objawy ustąpiły po zmniejszeniu dawki WINIMED 10 (Stanozolol). Działania niepożądane obejmowały hirsutyzm, przyrost masy ciała, nieregularne miesiączki lub krwawienia pomenopauzalne, trądzik i zmiany nastroju. Badania enzymów wątrobowych nie wykazały żadnych trwałych nieprawidłowości. Chociaż w badaniu USG wątroby u 8 pacjentów stwierdzono 3 nieprawidłowości uznane za niezwiązane z terapią. U pięciu pacjentów stwierdzono obniżony poziom lipoprotein o dużej gęstości, a u 2 pacjentów podwyższony poziom trójglicerydów.

Badanie wykazało, że WINIMED 10 (Stanozolol) jest bezpiecznym i skutecznym lekiem do długotrwałego leczenia dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego. Podczas długotrwałego leczenia pacjenci powinni być pod ścisłą obserwacją poprzez rutynowe badania kliniczne, biochemiczne i radiologiczne.